23/10

Gisterenochtend kwart voor 5 uit bed om de enige trein van Bandung naar Yogjakarta te halen. Op zich niet zo moeilijk met 10 zingende muezzins om ons heen. Ze zingen alsof het een wedstrijd is...

Bandung centrum heeft best veel van Jakarta weg. Tussen het razende verkeer door is het rennen voor ons leven, inmiddels krijgen we er handigheid in. Gewoon rennen en erop vertrouwen dat men remt omdat we onze beverige duimen opsteken naar de motorkappen. Best lollig als dan zo'n straatverkoper vrolijk meerent om een kilo aardbeien te slijten. Goeie afleiding terwijl je hoopt te overleven in het onophoudelijk geraas...

Tijdens een tripje in de omgeving rond Bandung deden we wat Angkot-ervaring op. Een Angkot is een makkelijk en goedkoop vervoermiddel. Het zijn minibusjes waar je op en aan kan hangen, of gewoon in kan zitten. De deur blijft in elk geval altijd open. Bij stilstaan komt steevast een gitaar in de opening om wat geld bij elkaar te zingen. Soms rijden ze een stukje mee.

Je houdt een Angkot aan, als zij jou al niet eerst aanhouden met een dikke toeter en wat geroep, bij voorkeur de juiste maar da's altijd een gokje. Je noemt een bestemming en vraagt de prijs per orang. Erg handig als je eerst weet hoeveel reëel is want het is altijd onderhandelen. Onze lacherige hostelhoudster had alles opgeschreven voor ons:

First blue skin (= is blauwe kleur minibusje) hihihihi to Lembang is 3.000 Rp - then yellow skin hihihi, is 5.000 Rp,...

Hoe voller het busje hoe eerder de prijs daalt. Als er naar zijn smaak te weinig mensen in zitten, zet de chauffeur em doodleuk aan de kant en toetert, gast en schreeuwt een poosje door z'n raampje tot er nieuwe mensen in klimmen.

We buigen voor de West-Javaanse keuken, zoals verwacht: te lekker! We schuiven aan bij de vaak verraste gezichten van de verrijdbare foodstalletjes. We stamelen wat onuitspreekbare gerechtjes en zien één voor één handjes met lekkere stukjes kleur in een grote rokende wok vallen: prei, mie, ei, wortel, zeewier, paprika... nee! Helaas, dat was een vuurpepertje... te laat. Wacht even, neemt die vrouw naast ons nou zo´n heel schaaltje van die groene pepertjes erbij? Die is gek...

We trekken een paar dagen op met Russ, een Australiër die we onderweg ontmoet hebben. Hij spreekt vrij goed Indonesisch, heeft hier als kind gewoond. Da's ook best handig.

In de trein denderen we langs mooie landschappen. Dichte bossen en vooral veel palmen, grote vlaktes met rijstvelden, soms vol water, soms kurkdroog, in de heuvels zijn de grastrappen te zien, dat zijn de mooiste plaatjes. Grote langgerekte stukken frisgroene trappen in de rondingen van de heuvel. Van boven tot beneden staan grote gekleurde punthoeden voorovergebogen aan het werk. Sommigen kijken op als de trein langskomt. Beneden loopt een dalriviertje met rotsen. In een weilandje liggen donkergrijze buffels te chillen en de bergen achter de heuvels maken het plaatje af.

Ondanks de vervuiling van de megasteden en de enorme hoeveelheid weggekapt oerwoud, heeft Java nog veel natuurschoon; het heeft één van de vruchtbaarste gronden ter wereld, met wat geluk 3 oogsten per jaar.

In de bosrijke gebieden zien we kleine dorpjes met terracotta en houten huisjes en paalwoningen langs het water, waar iedereen een beetje buiten rondhangt en waar ook overal was buiten hangt.

In de grote steden zijn grote sloppenwijken. Die lopen van het spoor tot soms zover we kunnen kijken. Als de trein eraan komt springen en zwaaien kinderen langs de kant. De machinist toetert om de kinderen, jonge geitjes en domme brommers van het spoor te laten schieten.

Soms zijn provisorische winkeltjes tot tegen het spoor aangebouwd; daar moeten mensen dus nog langs lopen om hun fruit en rijst te kopen.

Het voelt niet altijd comfortabel om in de trein te zitten en zo vlak langs de mensen te zoeven die wachten op de dag dat ze ook een trein van binnen kunnen zien.

Als de trein stopt prijzen verkopers hun waar aan door de wagons wakker te schreeuwen. Aan de ramen kloppen bedelaars, net als bij auto's en Angkots. Ze zijn erg blij met een paar koekjes. Die moet je gewoon altijd bij je hebben.

Oja, en denk niet dat de deur van het treintoilet (=gat waar je alles netjes op het spoor ziet klateren) op slot zit als je de grote hendel dichtklemt. Voor je het weet trekt iemand gewoon de deur weer open. Heb je net je balans gevonden, krijg je dat weer. Enige lollige eraan is dat een Indonesiër nóg verbaasder kan kijken dan ik. En da's dan wel weer de moeite....

Yogjakarta en omgeving is een eigen verhaal waard. To be very continued....