Waarom wist ik niet dat ik supergave familie heb wonen in Perth? Ok, het is hoog in de boom te zoeken - we delen dezelfde over-overgrootouders - maar we zijn familie en ze zijn geweldig! Erica & Geoff en hun familie verwelkomen ons met een vanzelfsprekendheid en warmte die we op die manier alleen van onze ouders kennen. En dat is heel fijn als je zover van huis bent voor lange tijd. Ze delen het beste met ons, inclusief de beste slager en de beste ijsmaker ter wereld die beiden bij hun in het dorp blijken te zitten, getuige de onverbeterlijk lekkere Aussie bbq en de andere feestmaaltjes. Erica is bovendien (door ons verkozen tot) de beste kok wereldwijd dus we krijgen veel meer dan we verdienen in dit leven.

Erica's moeder Jean is het type 87-jarige dat met cabareteske humor en kwiekheid zonder het te weten de wereld ervan overtuigt dat het heerlijk is om oud te worden. Bij onze ontmoeting begroet ze ons op dezelfde manier als haar dochter: wijd open armen en een omhelzing alsof ze ons in jaren niet gezien heeft. Wat in feite ook zo is, we ontmoeten elkaar voor het eerst. Als zij ooit bij de hemelpoort zou solliciteren, kan Petrus inpakken.

Ze heeft een foto uitgeprint voor me waar mijn moeder op staat. Vertederend, mooi en onverwachts om ineens aan de andere kant van de bol mijn moeder te zien als 2-jarige krullenbol op de nek van haar vader.

Wat kunnen we verder zeggen van onze start in Australië? De mensen zijn inderdaad aanstekelijk relaxed, eerlijk, gastvrij en hulpvaardig, hebben 'no worries', steden zijn schoon, gratis bussen en trams rijden af en aan, musea zijn gratis en weinig mensen hebben last van het loop-ik-vandaag-wel-genoeg-voorop-in-de-mode?-syndroom. Dat geeft een comfortabel gevoel aan de reiziger die z'n beste kleren thuis liet.

En alles is er ploerteduur.

De tip om met de campervan Zuidwest-Australië te ontdekken is denk ik de beste tip tot nu toe (thanks Joyce!). We gaan zo op in de omgeving en het onderweg zijn, dat we vergeten erover te schrijven. Hopelijk geven de foto's een beetje een impressie.

Regelmatig hebben we het gevoel dat in 100 km omtrek geen mens te bekennen is. We rijden 10 dagen door indrukwekkende natuurgebieden en little-house-on-the-prairie-stadjes langs de kuststrook naar beneden tot Albany. Stadjes klinkt heel wat, maar kan 50 inwoners betekenen en met een beetje geluk net op tijd een tankstation.

Bij Yallingup zien we in de verte de walvissen sproeien (ik zeg het nu redelijk droog, maar we hebben staan springen als kleuters bij elke fontein), in Eagle Bay hebben we de witte stranden voor onszelf, in Margaret River delen de trotse vinyard-houders hun mooiste glaasjes medaillewijn uit en op de canopy walk in the Valley of the Giants zien we de wereld vanuit het kruinperspectief van 400 jaar oude karri trees (Eucalyptusbomen).

We bewijzen onszelf best aardig op de Gloucester tree bij Pemberton; een 60 meter hoog laddertje zonder enige verzekering is voor de lol tegen zo'n karri tree getimmerd. Eigenlijk niet helemaal voor de lol, het wordt gebruikt om brand te signaleren. Wat slim is in deze regio, er komen veel bosbranden voor. We zien ze ook regelmatig, ze noemen ze controlled fires maar af en toe zijn ze allesbehalve controlled.

Bas is niet echt gek op hoogtes of zo dus ik vind het dapper dat hij de eerste 20 dunne treetjes op de boom beklimt. Als ik mijn fototoestel pak, hoor ik: 'Ok ik heb het gezien, coming down.' Mijn beurt. Ik heb helemaal geen hoogtevrees, so watch me.

Net als ik bedenk dat ik best een eindje onderweg ben, bega ik de beroemde fout... ik kijk naar beneden. Ik geloof dat ik ga hyperventileren en vraag me af of er een helikopter geregeld kan worden maar durf niet te bewegen en ook niet te praten. Er is niks wat voor bescherming kan dienen, het enige beetje verzekering zijn mijn handen die inmiddels witgeknepen om de staafjes klemmen en mijn schoenzolen die ik ineens niet meer vertrouw. Ik kan Bas niet vinden maar heb ook geen zin om uitgebreid de afgrond af te speuren naar hem, dus ik roep: 'Gaaf uitzicht, ik ga zo weer terug want er komen anderen aan. Maak je even een foto?' Ik hoor wat gegniffel diep onder mij, sla in gedachten een kruisje en klauter mm voor mm terug.

Anyway, eenmaal beneden worden we dusdanig aangespoord door een paar anderen die compleet uit hun stekker gaan over hoe megavet het daar boven is, hoe we onszelf nooit zullen vergeven als we het niet doen, hoe we niet naar beneden moeten kijken en dat het inderdaad levensgevaarlijk is... dat we met z'n tweetjes alsnog naar boven klimmen. Helemaal. Om daarna de allerlekkerste wijn van de regio weg te drinken. We zijn 2 dagen blijven beven.

Op weg naar de volgende onbekende stop rijden we urenlang door steeds veranderende bossferen; een karri-forest geeft een nergens mee te vergelijken sprookjessfeer. Misschien zijn de Lord of the Rings-bossen de beste vergelijking.

De lucht wordt paars en oranje en de zon vuurrood. De radio doet het gelukkig niet, anders zou Abba roet in 't eten kunnen gooien. Er ligt een kangoeroe langs de weg, zijn pels reflecteert de paarse gloed. We hebben helaas al behoorlijk wat kangoeroes zien liggen, gelukkig meer zien springen. En tigersnakes, die liggen of kronkelen ook regelmatig over de weg. We wanen ons in niemandsland en bewonderen de voor ons totaal nieuwe natuurverschijnselen hier.

Tot we een wegversperring zien. Het is voor het eerst sinds een hele tijd dat we mensen zien. Brandweer en politie in dit geval. De bizarre lucht blijkt een grote brand niet ver hiervandaan. Het heeft al 40 huizen en een hotel verwoest dus de wijde omgeving wordt ontruimd. We worden richting Nannup gestuurd want we mogen niet naar Augusta. Onze vorige slaapplek is ook al geëvacueerd. In stilte rijden we door, 40 huizen platgebrand, dat moet een enorme brand zijn want zoveel huizen staan er in de wijde omtrek niet.

We zijn blij als we niet lang erna alsnog naar Augusta kunnen. We rijden naar Cape Leeuwin, het meest zuidelijk puntje waar de scheidingslijn loopt tussen de Indische Oceaan en de Stille Zuidzee. Ineens zien we vinnen in het water, in een baaitje vlakbij. Een groepje dolfijnen leert hun kleintjes voedsel vinden vlakbij de kust. In een split second proppen we ons broodje avocado naar binnen, grijpen de camera's en volgen ze een poosje. Ze zijn niet schuw, eerder nieuwsgierig dus we gooien onze broek aan de kant en duiken het water in. Eén dolfijn zwemt een rondje om ons heen (we kijken nog even goed of het echt wel een dolfijn is). Dan zwemt het clubje door, genoeg gezien.

We kijken elkaar aan, ik heb nog steeds een kilo avocado in mijn mond. Dat was Awesome!!

Kangoeroes en hun joe's springen werkelijk overal rond, bij voorkeur glurend pal achter de boom waar je net dacht ongezien iets te kunnen uiten.

Kaketoes zijn erg familie-minded en papegaaien hebben alle kleuren van de regenboog en zijn brutaal. Eén papegaai jatte een kipkluif van ons; beschaamd dat we per ongeluk een halve kannibaal van hem hadden gemaakt, zagen we hoe hij uitvoerig genoot van z´n nieuwe delicatesse. Magpies hebben het grootste vocabularium dat vogels hebben kunnen, volgens mij verzinnen ze dagelijks hele woordenschatten erbij. Je hoort hun grappige conversaties overal.

En als je in het stikdonker ligt te chillen onder de sterrenhemel, maak je kans op het sluiperige bezoek van een bruschtail possum. Wetend dat hier weinig panters of krokodillen zijn, kan je rustig blijven zitten; ze willen alleen wat sla. Laat Bas daar nou net op gerekend hebben...

Dit is het voordeel van overnachten in natuurgebieden. Caravanparken zijn misschien fijn voor elektriciteit en douche maar geven je no way hetzelfde uitzicht door de achterruit en je mist het lachconcert van de kookaburra's, Australië's beroemdste vogels. En je wassen in de natuur en koken bij kampvuur kan er ook niet. Dus.

Ergens tegen avondtijd komen we aan in Busselton. Hier sliepen we de eerste nacht en kregen we een knuffel van leuke meid met een bordje 'free hug' op het strand. Het is dit keer een beproeving om een plekje te vinden om te overnachten want de ´leavers´ zijn los (middelbare schoolverlaters). Ze controleren nu extra streng op wildkamperen en alle caravanparken zitten stampvol. We vinden één plekje in de wijde omgeving. Pal naast de bejaarde camperclub die hun jaarlijks kerstfeestje viert.

Een ongelooflijk lange baard komt in een roze prinsessenjurk de feesttent binnen, hand in hand met zijn geliefde bruid; een andere bejaarde baard in een witte jurk. De soosleden gaan helemaal hun dak. Net als we ons afvragen of we in de zeik genomen worden, horen we 'We will rock you' door de speakers knallen. We raken een beetje in de war want ze zagen er echt loei-oud uit. Dan horen we gelukkig het 2 seconden te laat meezingen en het klappen op de 1e en 3e maat. Hebben ze toch nog hun overgrootleeftijd verklapt.

We vallen in slaap op het gejank van een demente betoudtante, ´Once upon a time I was falling in love...'

Met pijn in 't hart laten we na 3 weken Zuidwest-Australië onze nieuwe vrienden en een superrelaxte regio achter. Melbourne better be good...