1 januari...... HAPPY NEW YEAR ALLEMAAL!!

Alle gelukzalige wensen voor 2012 en bovenal: gezondheid en geld, uh...: gezondheid en liefde!

Dat het niet vanzelfsprekend is dat het jaar voor iedereen fijn begint, merkten we toen we kort na kerst het bericht kregen dat Bas zijn oom Luit, broer van Bas zijn vader, onverwachts is overleden. Fysiek zijn we aan de andere kant van de wereld maar in gedachten dichtbij.

Jaaah... eindelijk weer een berichtje, nu vanuit het luie en bruisende Sydney. Het lukt ons niet om braaf de gezette volgorde aan te houden bij het plaatsen van updates dus daar doen we niet meer alle moeite voor. Maar als je alles achter elkaar leest, klopt het met terugwerkende kracht.

Het is vandaag 1 januari 2012, op dit moment 19u30. Dus voor de meesten van jullie is 2012 9,5 uur oud. Wij beleefden het 10 uurtjes eerder, aan de waterkant tegenover the Opera house en naast de Harbour bridge. Op een kleedje in de struiken met een gezellig clubje lachgrage Indiërs. Supergezellig en...: ja het vuurwerkspektakel is de moeite!!

Anyway, omdat we niet later dan vandaag een update wilden plaatsen van de afgelopen maand en omdat we het stukje van Sydney en omgeving nog niet geschreven hebben en omdat we de foto´s nog niet gesorteerd hebben, plaatsen we vandaag alleen een stukje over Melbourne en omgeving. Daar waren we van 4 tot 20 december. En hopelijk is overmorgen - of zo - Sydney aan de beurt plus alle bijhorende foto´s.

Om alvast onze meest actuele reisinfo te geven: 4 januari gaan we naar Brisbane, Queensland.

6 december

We zitten in de bus en rijden door Melbourne. Vlakbij horen we Nederlands praten. Drie 50+ dames met vers geverfd haar zijn samen op pad. Het is type dat door blijft praten als ze naast elkaar op de wc zitten. 'Soow, wat een stad hè.' Eén van hun I-phones filmt. 'Kijk, de ING!' Ze hebben hippe apparatuur bij zich. En rode druiven en lotiondoekjes. Via het I-phoneschermpje kunnen we de stad volgen.

Melbourne is vooral afwisseling van nieuw en oud (welke stad eigenlijk niet?); oude kathedralen, kleurrijke organische markten en de Starbucks worden gereflecteerd in de glimmende hightech gebouwen van creatieve architecten.

Het allerleukste zijn de vele steegjes gehuld in Melbournes beroemdste deugd: street art en de bijhorende pubs. Daar kunnen we geen genoeg van krijgen. Als er ergens inspiratie op te doen is, is het hier. En voor dat laatste zit ons hostel op een ideale plek; schuin tegenover Federation Square en Flinders Station, waar de straatartiesten zich uitleven en waar de strandstoeltjes verspreid over het plein uitnodigen om mensen te kijken of een filmpje te pakken op het grote scherm.

Het hostel zit op de bovenste verdiepingen van een oud, hoog gebouw. Vanaf het enorme dakterras van het hostel kijken we de beschilderde steegjes in. Het is een relaxte accommodatie, een beetje een studentenhuis. Ideaal om nieuwe vrienden te maken. En nieuwe vrienden betekent uitgaan, alle pubs verkennen en zeker weten dat we er geen overslaan. Errrg gezellig, vooral de volgende dag......

Op de mozaïekgrond in de galerijen zitten - niet altijd even dankbare - bedelaars, vaak scheelkijkend. Sommige hebben enorme fantasieën; over het opzetten van een vliegtuigmaatschappij die een chocolade-achtige naam gaat krijgen, omdat de geschiedenis van chocola zo interessant is. Over geluidsdichte balkons en dokterstudies in Papoea Nieuw-Guinea. Eén dronkaard had een kwartier nodig om aan mijn schouder uit te leggen dat hij ooit een helikopterlanding heeft gezien. Zijn wijd zwaaiende armen maakten het bijna boeiend. En altijd het vertrouwde: 'Ah you're from Holland, got something to smoke?'

De mussen en meeuwen bedelen fortuinlijk voedsel bij elkaar rond de Subway en de vele terrasjes. Naast St Paul´s Cathedral wordt gezonnebaad in het gras, tussen de kerstbomen. Een klein jochie oefent de moonwalk op het muurtje rond het gras; het ziet er goed uit.
Iets verderop staan 2 Chinese vrouwen op het muurtje, plechtig, hoofd gebogen in rouw. Op de grond staan posters waarop te zien is hoe hun overheid omgaat met beoefenaars van Vipassana-meditatie. Lelijke martelwonden en duizelingwekkende cijfers. We hebben de informatie vaker gezien, vooral in de buurt van China Towns. De rouwsfeer blijft je bij.

In het Artmuseum werkt een enge lerares, regelrecht weggelopen uit een boek van Roald Dahl. Ze werkt op de afdeling 'Stairway to heaven', heeft kapselloos bloempothaar, is minuscuul en lijkt evenveel vrouw als man. Wat haar nog stukken angstaanjagender maakt. Achter zwart gordijn is een donker kamertje gemaakt in de zaal; ideaal voor mij om Bas een hartverzakking te laten schrikken, wat ik dan weer leuk vind. Bas maakt wat boerderijgeluiden om het donker te benadrukken en ik hinnik van de lol.
Ineens wordt het gordijn opzij geschoven en staat het creepy wezen in de kleine ruimte. Prompt staan Bas en ik naast elkaar gefascineerd een lichtgevend kunstwerk te bestuderen. We horen een zwaar geroggel, maar doen beleefd alsof we dat niet gehoord hebben. Het klinkt nog een keer en als we ons omdraaien zien we fijngeknepen oogjes naar ons kijken.

'Beg your pardon?' vraagt Bas. Haar antwoord klinkt als een dikke fluim met een vraagteken. 'Hehe, yeah...' gokt Bas voorzichtig. Ze knikt omhoog, het kunstwerk gaat naar omhoog.

'Ah, I get it.' We kunnen het nog niet helemaal duiden maar het wezen jaagt ons aardig de stuipen op het lijf. Laten we misschien maar gaan. Net op dat moment komt een lieftallig Chinees gezinnetje binnen. Moeder, vader, dochtertje. De man buigt voorzichtig voorover naar de lichtgevende spiegel. Dan klinkt een stormachtig gebulder uit het gedrocht:
'SIR! HOW DARE YOU!! This is art, no toy!!'
De Chinees is een paar meter naar achter gewaaid van schrik en wij ook. Onze oren dreunen. Zijn vrouw begint snel te lachen, de heldin.

Terwijl het monster nog wat nadondert, druipt het gezinnetje af, op zoek naar daglicht. Dat lijkt ons nou ook een goed idee. Helaas heeft de draak ons in de gaten en houdt ze ons spugend in haar klauwen. Hoe haar moeder bepaalde bevolkingsgroepen ook altijd gehaat heeft, hoe haar werk als leerkracht gestopt is omdat ze de kinderen niet kon uitstaan en hoe ze zich tegenwoordig op haar huidige prooien, de museumbezoekers, stort. We horen het allemaal met afgrijzen aan, vooral gefascineerd door haar baritonstem.

De hele wandeling terug naar huis kijken we om de beurt achterom... brrr, creepy.

The Great Ocean Road & the Grampians

Ons hippiecampertje is klein en fijn en knalpaars gebloemd. Achterin ligt koelbox, gasbrandertje en watertap, het midden is gevuld met bed en voorin rijden we.

Blij dat we ´m uiteindelijk meekregen want mijn creditcard bleek ineens overschreden... Wtf?! Hij deed het gisteren nog! Ja, dat is dus juist het probleem, het weekmaximum is uitgegeven. Een paar uur wachten, klooien, zoeken en foeteren... net voor we de moed opgaven kon Bas zijn creditcard-code vinden. Die zat in de digitale kluis die was weer niet toegankelijk was met de veel te zwaar beveiligde verbinding. Gelukkig zat ie ook nog ergens verstopt in de digitale prullenbak... Da´s erg fijn als je in de middle of nowhere staat bij een weinig hulpvaardige camperbende. Maar we hebben 'm en we gaan er 11 dagen mee toeren.

De Great Ocean Road is inderdaad weergaloos. We rijden door de bergen, langs blauwgroene kusten met schitterend wild surfwater, langs tropische watervallen, door immense rotsformaties en vette uitzichtpunten.

Bij Cape Otway zien we ineens koala's; ze hangen te luiwammesen in de bomen. Ze zijn pluizig, rustig en lui; ze slapen of ze eten. Ze zien er net zo uit als de pluche beertjes uit de speelgoedwinkel. Ze knorren als wilde zwijntjes. Eén koala snurkt zo hard dat we elkaar amper verstaan. Het werkt aardig op de lachspieren. Ze knabbelen onverstoorbaar op hun favoriete Eucalyptusbladeren en klimmen hoog als dat nodig is. Een dikzak zit op de grond, hij zorgt vrij goed voor zichzelf zo te zien.

Onderweg zien we af en toe een Echidna, een soort stekelvarken, oversteken. Ze zijn schattig om te zien, helemaal zwart.

The 12 Apostels bij Apollo Bay, the London Bridge, the Grotto en nog een paar onwijze rotsformaties geven een ongelooflijk beeld van de kracht van water en de vorming van 60 meter hoge rotswanden. We komen met woest weer. De golven knallen met zo´n geweld dat de schuimkoppen vaak de bovenkant van de rotssen raakt. Respect.

Als we wegrijden stopt net een andere auto op de parking. In een flits zie ik een bekend gezicht. 'Huh? Fanny! Jij hier?' 'Wat? Jullie hier? Haha geweldig!' Fanny backpackt ook wat rond zonder vaste route. Een paar weken en een paar duizend km verder na onze eerste ontmoeting in Albany, rijden we elkaar ineens tegen 't lijf op één of andere parkeerplek. Zonder enig idee van elkaars plannen... Super lachen!

De Grampians zijn opvallende bergen midden in het verder redelijk vlakke land. Als we erop af rijden doemt het langzaam steeds groter op. Het herbergt watervallen, meertjes, Grand Canyons en prachtige, oorsuizende bergroutes. En kangoeroes die het liefst vlak voor je auto oversteken. En enorme herten met dezelfde gewoonte.

We hebben de auto geparkeerd voor de nacht in de middle of absolutely nowhere, zoals dat heet. Zover bij de bewoonde wereld vandaan dat we niet meer weten waar het laatste dorpje was. Chill... Bij het meertje waar we geparkeerd staan, grazen kangoeroes er lustig op los. Het water weerspiegelt een roze lucht. In het zand waar ons campertje op staat groeien veel waterplanten. Zou het misschien drijfzand zijn? Moeras? Nou ja, dat zien we morgen wel.

De koelbox heeft het begeven, hij moet opgeladen worden maar we hebben natuurlijk geen elektriciteit. Dat wordt in elk geval makkelijk boter smeren morgen.

In een goudgeel veld liggen grijze schapen rond een dikke schaduwrijke boom. Kraaien zitten op de dode takken van een stronk. We wandelen een beetje door de hof van Eden; bomen, wilde bloemen en wild fruit. Tot er een concert in gang gezet wordt door een kolonie kaketoes. Het gaat er wilder aan toe dan een gemiddelde Ajax-wedstrijd. Dit is geen niemandsland. 't Is hun land.

De dorpjes langs de Gold track (ja, nog steeds goud te vinden - al hebben wij de moed opgegeven na een poosje graven) ten noorden van de Grampians zijn volledig back in time-dorpjes. Oude cottages met saloonachtige veranda's en schommelstoelen, de huisjes langs de kreekjes, een oud kerkje waar je makkelijk een 19e-eeuwse plaatje bij verbeeldt, de 'marktweg' die over een paard en wagen-achtige dirt road loopt,... Zou hier ook wifi zijn?

In Mount Franklin waar we stoppen voor een overnachting ontmoeten we Shirley en Mike. Ze overnachten er ook, met een tentje. Ze zijn missionarissen uit Melbourne en werken in Uganda. Kijk, da´s nou een leuk adresje. Het zijn toffe lui en als we later in Melbourne terugkomen zoeken we ze nog even op voor we verder gaan.

Gerard, Bas z´n oom, informeert ons dat er verre familie woont in Melbourne, Johanna & Sam (bedankt Gerard!) We bellen ze op, hopelijk kunnen we ze nog ontmoeten voor we naar Sydney gaan. Ons campertje staat aan de kant van de weg, vlakbij 'Hanging Rock'; Bas heeft zijn oudtante aan de lijn. Uiteraard komen we hun kant op. Niks eventueel, morgen, hoe laat... nu! We kachelen 4 uur door en treffen Sam ´s avonds bij het benzinestation. Een vrolijke Griek met een knaloranje pet 'So that you would recognise me! I'm Dutch because I married a Dutch lady. Hahahaa!' komt op ons af. We volgen zijn rode fordje ka en als we ons campertje parkeren slaat Sam snel het hek achter ons dicht. Geen sprake van vertrek vannacht.

De verwelkoming is hartverwarmend. Wat een verrukkelijk stel. Nog voor we goed en wel zitten wordt een lekker drankje neergezet en komen de prachtige verhalen over hoe ze elkaar hebben leren kennen: al dansend, vol muziek, plezier en gelach.

Er komt een goddelijk lekkere geur van buiten. In de 'buitenkeuken' (Johanna heeft een binnenkeuken, Sam een buitenkeuken - waar hij maar al te trots op is) staat lam, kip en rozemarijnaardappeltjes in de oven. In de binnenkeuken worden lekkere groentjes, avocadosalade (mammamia!!) en rabarber (de echte) klaargemaakt.

'If they have already eaten I kill them,' had Sam tegen Johanna gezegd vlak voor we kwamen. We zijn onderdeel geworden van het huis van feest en plezier! De glazen blijven geen moment ongevuld en ergens tegen middernacht gaat de muziek aan... Grieks genot! We dansen, klappen en gieren het uit; dit stel weet wat genieten is! Duf van de pret ploffen we ons bed in.

De volgende dag neemt Sam ons mee naar een paar mooie plekjes. We stoppen bij zijn ouders graf. 'Not sure if they are there today, sometimes they are, sometimes they are not. Then they play cards together with the neighbours and drink tea or coffee or rhum.' (bedenk hierbij zijn onweerstaanbaar vrolijk Grieks accent).

We slapen 2 nachten bij Johanna en Sam, dan moeten we gaan - Sydney wacht. We laten een verrukkelijk stel achter dat we heel graag weer willen opzoeken. En gelukkig blijkt dat wederzijds want de schatten bellen ons regelmatig op en altijd brengen ze ons weer even in hun heerlijk onbezorgde sfeer...