Ik ben altijd onderweg

ik ben altijd onderweg

ik reis onrustig en onzeker

tussen de liefde en de leegte.

Stef Bos

http://www.youtube.com/watch?v=kpoDAnjW5Xs

Soms heb je van die tijden dat je wil schrijven, delen, proberen iets over te brengen, maar dat dat niet lukt. Welke toon geef je deze keer aan je update. Een vrolijke, want we maken geinige dingen mee? Een verwarde, want het leven hier is boordevol contrasten? Een saaie met vooral veel wetenswaardigheidjes? Een idyllische met lekker veel details en metaforen? Een vermoeide, want we zijn de weg af en toe kwijt? Moet er wel geschreven worden? Waarom met zoveel ingrediënten voor uitpuilende verhalen is de inspiratie sluipenderwijs gaan liggen?

Hoort het bij de reis of zitten we op een (mentaal) dwaalspoor? Kunnen dwaalsporen misschien ook interessant zijn om verder te verkennen?

Op het moment van schrijven zitten we in Siem Reap, in mooi en gepijnigd Cambodja; de goddelijk mooie Angkor Wat tempels liggen hier om de hoek. Kloostermuziek van de buren komt langs de tralies voor onze ramen; het bamboe mondspelertje dat Bas gisteren kocht van een straatjochie zou aardig meeklinken.

De gedachte om onszelf ergens een poosje zinnig te maken groeit sinds Thailand. De hoeveelheid kinderhandjes hier in Cambodja, zwaaiend of bedelend, en de betekenisvolle blikken van zoveel Cambodjanen maakt die gedachte voor mij dagelijks intenser. In zoveel ogen is te lezen hoe diep Pol Pot's recente genocideregime heeft toegeslagen onder de mensen - eind jaren '70 zijn 2 miljoen mensen, een kwart (!) van de bevolking, uitgeroeid; niemand hier heeft geen verhaal. En het land is nog steeds hard bezig met herstel, alle kinderen kansen geven en verandering te geven aan de ingewortelde visie dat een mensenleven minder waard is dan geld (louter veilig is het hier daarom ook niet maar hé, waar wel? En wat is 'veilig'?).

Moeten we ergens een intermezzo inbouwen? Hoe ziet dat er dan uit, voor elk? We hebben niet dezelfde skills en passies.

Soms heb je van die tijden. Met iets meer vragen dan antwoorden. Zo'n tijd hebben we nu. En we nemen em maar want hij is er niet voor niets.

We hopen dat de foto's en de tussendoorkrabbels uit Thailand de juiste indrukken een beetje weergeven. Compleet is het niet, maar dat geeft ook niet. Het maakt allemaal deel uit van de reis.

Thailand, Bangkok

Masala tea! In het serene restaurantje van onze accommodatie dat gerund wordt door een Nepalese familie krijg ik werkelijk de lekkerste thee die ik ooit heb geproefd. 'Darjeeling tea with Himalaya spices', licht zoet, net niet romig en gekruid op een manier dat je je inderdaad met je ogen dicht in een hutje tegenover de majestueuze bergmassa waant. Het intense effect van smaaksensaties...

Op de straten in Bangkok lopen de rijen veelzijdige kookstalletjes eindeloos door; groene pannenkoekjes, cocoshapjes. Tom yum soepjes en gefrituurde alles. En pikant, alweer. Trots bedenken we dat we inmiddels tegen flink pikant kunnen en bestellen dus geen 'no spicy'. Met een op en top Thaise glimlach worden ons zakjes met gloeiend eetwaar aangereikt en ik weet zeker dat als we op de hoek van de straat onze derdegraads verbrande bekken omdraaien, dat hun glimlach ons nog net zo tevreden nakijkt.

's Avonds is het het gezelligst op straat. Dan leeft iedereen op, kinderen, bejaarden, honden, ladyboys en nog meer stalletjes voor kooplustigen.

Als we zo in het donker op een stoepje wat heets naar binnen sprokkelen komt een vrolijk mannetje bij ons hangen. Hij vertelt fantastische verhalen in het Thais en ligt om de haverklap in een deuk. We hebben werkelijk geen idee waar hij het over heeft maar zijn lach werkt heel aanstekelijk. Gelukkig is lachen nog steeds universeel in elke taal (behalve bij honden dan).

We moeten een hapje van zijn brokjes proeven; het lijkt erop dat hij wil zien hoe die jolige withuiden reageren als ze een goedje van een tandeloze straat-Thai in hun mond geschoven krijgen (dit is amper overdreven). We zagen eerder dat hij zo'n brokje aan een jochie van een jaar of 3 gaf - weliswaar nadat hij eerst zelf de gevaarlijke rooie stipjes eraf gelikt had - dus vooruit. Bij het hapje blijkt ook een slok van een vieskleurige borrel te horen.

Het zou natuurlijk stukken indrukwekkender zijn als nu een uiteenzetting volgt van een genadeloze bad trip waarbij alle zintuigen van plaats verwisselen... maar dat is het niet. Het is onze eerste kennismaking met een hapje dat we vaker gaan proeven. Onrijpe mango in een pittig marinade. Maar de man heeft de pret van z'n leven.

De riverboat is een ideale manier om van a naar b te komen. Bootje komt aan, jij springt erop, betaalt ongeveer €0,30 en springt eraf waar je moet zijn. Het enige wat je niet doet is beleefd met één been aan boord en één been op de kant staan om anderen voor te laten. Dan kukel je geheid in de rivier (wat je na één blik erin echt niet wil). De boot wacht nl, niet; hij vaart langzaam langs de kant en wie wil springen die springt.

Nonnen en monniken zie je overal; in witte (dames) en oranje (heren) doeken gehuld lopen ze sereen door de straten, over de markten, achterop de brommer, langs het water en bij bosjes in de buurt van tempels. Ze maken volledig onderdeel uit van de samenleving.

Het is grappig om een poosje bv de monniken te bestuderen. De meesten lopen in meditatieve rust rond; een enkeling laat voor zich betalen om naar het toilet te gaan, een enkeling draagt sokken in slippers maar de meesten stappen blootsvoets in sandalen. Hun armen zitten zo ingezwachteld dat ze geen frisbee zouden kunnen opvangen. Onder hun laag doeken hebben ze een mand of ze hebben een katoenen tas om de schouder. Ze zijn allemaal kaal geschoren, zowel nonnen als monniken; de nonnen hier zien er overigen een stuk stoerder uit dan de katholieke nonnen 'bij ons'.

Soberheid en sereniteit is hun voornaamste kenmerk, maar toch zag ik laatst stiekem wel een monnik die heel subtiel z'n bakkenbaardjes liet groeien en behoorlijk flirterig rondkeek. En zo stond een non laatst ook wel erg veel lol te trappen met een knappe agent (die net met gespeelde verbazing wat afval in z'n handen geduwd had gekregen als pesterijtje van een klein meisje dat voorbij rende om de schoolbus te halen).

Het is belangrijk dat men voor een bepaalde tijd in z'n leven monnik is. Sommigen blijven hun leven lang in het klooster, wat vaak voor plattelandsfamilies een groot goed is, aangezien een monnik in de familie voorspoed en geluk brengt.

Van heiligheid naar GoGo

Langs het water in Bangkok ontmoeten we Juli, Rebecca & Max, 3 vrolijke Duitsers. De klik is er dus met z'n 5-en bezoeken we Wat Arun, een indrukwekkend tempelcomplex met een gigantische, liggende boeddha.

Juli moet 's avonds de trein halen dus met z'n 4-en gaan we wat drinken in de pub van onze hosteleigenaar om de hoek. Tegen het eind van de avond wordt het geinige idee geopperd om de gogo-bars es uit te checken. Als je reist moet je je ervaringen wel zo veelzijdig mogelijk houden. En Bangkoks veelzijdige red light district mag je natuurlijk niet overslaan als je hier bent. We krijgen een waarschuwing mee: ga niet mee met de luitjes die je de trap op lokken. De clubs die bovenin verstopt zitten willen geld zien zeg maar. Gewoon bij de barretjes beneden blijven, die zijn safer.

Dus een kwartier later lopen we vrolijk met z'n 4-tjes achter zo'n lokkertje de trap op, één of andere donkere pub in (vraag me niet waarom, volgens mij denken we alle 4 vaag hetzelfde: uhm... was er niet iets met een trap?)

We krijgen de beloofde cocktail in onze handen gedrukt en worden zelf ook op een bankje gedrukt. Het gekke is, als je weet dat iets niet helemaal pluis is (bv omdat er een paar dames van goliathformaat je komen vertellen dat je geld in hun emmer moet gooien of anders: 'you no pay you trouble'), dat je dan toch nog ergens een slappe lach voelt op komen. Misschien omdat de anderen hun hinniken ook amper kunnen verdringen, of misschien omdat de dames zelf ook de hele tijd in een deuk liggen met elkaar.

Toch beraadslagen we al vrij snel dat we misschien beter een ander barretje kunnen uitzoeken, eentje beneden bijvoorbeeld. Tegelijk legen we de glaasjes en staan we op om te vertrekken, wat de alerte club feministen-maar-dan-anders in een mum van tijd op een rijtje voor de uitgang doet staan. We kunnen er niet door. Tenzij we elk een fortuin aftikken. 'You no pay? YOU NO PAY??! We call maffia!' Er wordt wat in een telefoon getoeterd en er wordt heen en weer driftig gedreigd. Ook een beetje door ons: 'You call maffia, we call police.' (wat een lef he). Ik vergeet te vertellen dat er natuurlijk geen andere barbezoekers zijn. Extra knusse setting dus: 12 spierhompen met opgestoken haar op een rij, de wolvin die dit clubje beheert achter de bar en wij 4 smurfen. Right. Wiens idee was dit eigenlijk?

Even kijken, hoe zat dat ook alweer met die interventietechnieken als situaties conflictueus dreigen te worden? 'Zullen we proberen in alle rust elkaars standpunten te beluisteren? Koffiepauze? Een vrolijke noot: groepsfotootje doen jongens?' (alleen dat jongens al zou waarschijnlijk wat gewonden opleveren)

Heel veel tijd om na te denken is er niet, we worden omsingeld tot wel heel erg dicht in onze persoonlijke ruimte. Oja, gewelddadige dames... dat werd er ook bijgezegd, bij de waarschuwing. Wat doen we hier eigenlijk?

Voor zover mogelijk in alle gedram wisselen we een paar blikken met elkaar uit en tegelijk storten we ons in één blok richting de smalle uitgang. Er wordt gebulderd, getrokken en gebeukt maar het lukt om onszelf toch vrij ongedeerd door de wirwar van ledematen naar buiten te worstelen. Misschien dat het woordje 'politie' wel een goeie was. Nou ja, we zijn eruit.

Niet veel later lezen we in de Bangkok Post dat je vooral niet moet proberen om niet te betalen: 'most customers not willing to pay end up in hospital'.

Het volgende barretje overwegen we iets bedachtzamer en we lopen er een hoop voorbij voor we de leukste tegenkomen. Gezellig sfeertje, leuk gedans en een DJ uit Poperinge (Wah, en gij ut Kortrik! Voila das e hratis rondje tequila!). Geen geweld hier, alleen gelach en nog meer gratis rondjes tequila dankzij Bas die klanten werft door bij de ingang te vertellen dat 'this really the best place' is en door in de ringen te gaan hangen (jaah wat de danseressen kunnen kan hij ook, toegejuicht door de hele club). Om middernacht zingen we jarige Rebecca toe en om een uur of 4 druipen we af richting bed, blij dat we de trein naar het Zuiden de volgende dag pas om 13:00u konden krijgen en niet om 6:00u.

Een slaperige treinrit van 9 uurtjes brengt ons van Bangkok naar Chumpon in het Zuiden waar we in het donker een slaapplekje vinden. De volgende ochtend pakken we de boot naar het eiland Koh Tao, we gaan duiken... eindelijk!

Koh Tao:

Duiken, full moon party's, reünies met oude bekenden (Rebecca, Max & Juli), duiken, nachtenlang feesten en dansen op het strand (het laatste wat ik me op een nacht herinnerde was dat ik verloofd bleek met onze Britse komediant waarop Bas eindeloos sjans had van Penelope Cruz (of haar zus, kan ook)), nachtelijk zwemmen, eiland rondscooteren, duiken, kanoën en duiken!

Beschrijven hoe gaaf de onderwaterwereld is, is een niet te klaren klus. Het enige wat ik kan zeggen is: I want more of this. Definitely!

Chiang Mai, Noord-Thailand:

Couchsurfen bij mijn nicht Hester en Teun, mooie mensen, mooie gesprekken, heerlijk stadje, leuke ontmoetingen en vanuit de nachtbus stilletjes aan afscheid nemen van het relaxte Thailand.

Terug in Bangkok vlak voor vertrek ontmoeten we nog één keer Rebecca en Max voor een glorieus afscheid; ze zijn net met de nachtbus aangekomen en hebben ons stekkie gevonden. Worden we 's morgens vroeg ineens uit bed getimmerd:

'SURPRIIISE!!!! Hey Bas, I like your flowerpower underwear!'

Een paar uur later lopen we met z'n 4-en peukjes van de straat te pulken omdat Max aangehouden is voor het wegflikkeren van zijn peuk (de milieubarbaar) en omdat hij zo hopelijk onder zijn torenhoge boete uitkomt. Iets minder glorieus maar wel een boel (opgeluchte) lol achteraf.

Hier houden de tussendoorkrabbels op en zullen de foto's hopelijk enigszins verder vertellen.