To our English speaking friends and relatives:

From now on we will update our blog in English as well! (better late than never...)

You will find the English version of this text below the Dutch one (which is approx. 10 seconds of scrolling down...).

Het heeft weer een tijdje geduurd sinds onze laatste update, alweer bijna 3 maanden verstreken!

Sinds onze tweeweekse visa-run naar Bangkok zijn we nu ruim 2,5 maand terug in Siem Reap, Cambodja, waar we vrijwilligerswerk doen bij Life and Hope Association, een NGO opgericht door monniken die zich richt op onderwijs en ontwikkeling van de allerarmsten. Nadat Miriam begin april bij het klooster waar LHA gevestigd is aanklopte om er te leren mediteren, kwam ze in contact met deze NGO. Haar aangeboden hulp was meer dan welkom (er waren geen andere vrijwilligers op dat moment) en al snel waren we er allebei aan het werk.

Van maandag tot vrijdag geeft Miriam hier dagelijks Engelse les aan ongeveer 25 jongeren (en monniken en honden) van tussen pakweg 14 en 22 jaar. Ze lijkt helemaal in haar element voor de klas. De studenten zijn gek op haar en er wordt veel gelachen en geklapt. (ik werk veel in een kantoortje naast haar lokaal en hoor alles

). Eén van haar klassen richt zich op spreekvaardigheid in de Hotel & Toerisme industrie. Voor die klas zijn nog geen lesboeken beschikbaar waardoor Miriam naast het lesgeven druk is met het schrijven van lesmateriaal en examens.

Nadat ik heb geproefd aan het lesgeven werk ik nu vooral mee op kantoor. Mijn eerste project was het uitwerken van lesprogramma's en het maken van tijdschema's voor de lessen. Daarnaast start er binnenkort een bibliotheekproject en momenteel ben ik o.a. bezig met het beschrijven van de werkprocessen binnen de school, het schrijven van een handleiding voor nieuwe lokale teachers en het wegwijs maken van nieuwe teachers en vrijwilligers. Het is erg leuk om te doen allemaal en prettig te ervaren dat het verschil maakt wat we doen.

Onlangs heeft Miriam ervaren hoe we 's avonds op onze hoede moeten blijven, zeker in de onverlichte straten buiten het centrum. Toen we een tijdje geleden 's avonds terug fietsten naar huis voelde ze iets bij haar middel. Op hetzelfde moment zag ze een mes, haar tas en een scooter met 2 personen erop weg racen... bag snatching! We gingen er direct achteraan door de hobbelige steegjes maar ze waren veel te snel. Waarschijnlijk maar goed ook, gezien het mes. Miriam had in elk geval geluk dat het tuig wel behendig was met het mes en is ongedeerd gebleven. We hoorden laatst nog van een kennis die met tas en al van de fiets was getrokken en daarbij behoorlijk gewond was geraakt. Nu is de schade beperkt gebleven tot Miriams camera en geld.

Laatst ben ik meegegaan op 'schoolexcursie' met weeskinderen van een andere NGO en een internationale groep vrijwilligers. We zijn bevriend geraakt met een Frans/Brits koppel dat bij die organisatie werkte en zij nodigden mij uit om mee te gaan terwijl Miriam op een berg zat te mediteren. (daarover later meer

)

Na een avontuurlijke rit van 2 uur - ik zat op de rand van de laadbak van een pick-up truck samen met 8 anderen - arriveerden we in Anlong Veng, een plaats in de Dongrek bergen, in het grensgebied met Thailand. Anlong Veng was het laatste Rode Khmer bolwerk voordat de overheid in 1998 ook hier de controle overnam. Hier was het waar Rode Khmer leider en moordenaar van een kwart(!) van de Cambodjaanse bevolking Pol Pot in 1997 na een schijnproces tot levenslang huisarrest werd veroordeeld. Na het bezoeken van de locatie van dit proces en de crematieplaats van Pol Pot (waar zijn resten nog altijd liggen) hebben we een bezoek gebracht aan een woonhuis en de basis van Ta Mok, een andere Rode Khmer crimineel. Heel interessant om te zien allemaal en supergoed dat deze kinderen op deze wijze iets leren over dit verschrikkelijke stuk geschiedenis.

Sedtha, de oprichter van de NGO, was zelf ook slachtoffer van de Rode Khmer en heeft destijds veel familie verloren. Hijzelf heeft het wonderwel overleefd en ontfermt zich sindsdien over vele weeskinderen en helpt de allerarmsten van het land waar hij maar kan.

Mensen zoals Sedta is wat Cambodja hard nodig heeft. De overheid, met een criminele ex-rode Khmer commandant aan het roer, doet vandaag de dag niet veel meer dan zichzelf verrijken ten koste van de veelal straatarme bevolking. Corruptie en het betalen van steekpenningen is een volkomen vanzelfsprekendheid hier. Ook wij werden geacht de politie te betalen voor het opmaken van een rapport na de bag snatch en het is heel normaal dat kinderen betálen voor goede rapportcijfers. De arme bevolking wordt hierdoor dus letterlijk dom gehouden.

Miriam heeft onlangs een week gemediteerd op een berg nabij Kratié, een stadje 11 uur hier vandaan met de bus. Kort nadat ze vertrok viel in Siem Reap de stroom uit. Er was een kabel geraakt bij de Thaise grens waardoor twee provincies een groot deel van de dag zonder stroom zaten. Het heeft tot halverwege de middag geduurd voor Siem Reap weer was aangesloten. De meeste inwoners hebben hier niets van gemerkt; minder dan 20% van de Cambodjaanse bevolking heeft namelijk de beschikking over elektriciteit...

~

Terwijl Bas en de rest van Cambodja wachten op stroomherstel zit ik op het puntje van een berg waar het woord 'stroom' alleen gelinkt wordt aan water. Hoewel hier ook geen stromend water is. Zonder de luxe van electriciteit, kraan, bed of waterdicht golfplaatdak verblijf ik met onze nieuwe Spaanse vriendin Eva in een paalhutje, waar we 's nachts op de grond slapen omringd door een dozijn spierwitte en gitzwarte spinnen ter grootte van een uitgestrekte basketballershand. Fantaserend over wat er zou gebeuren als zo'n schatje d'r eitjes onder ons vel zou plaatsen en terwijl we elkaar laten flippen door vlak voor de slaap invalt als een spin over de ander haar been te kriebelen.... liggen we op de kierrijke planken te wachten tot onze gedachten wegzinken in een klamme slaap.

De moessontijd is begonnen. Dat betekent dat ik 's nachts goed gewassen word door de mini-waterstromen (dus toch!) die door de vele kieren in mijn gezicht vallen. Het betekent ook dat alles weelderig groeit en bloeit. Vanuit de achterkant van ons hutje kijken we de jungle in waar de apen non-stop in de weer zijn. Door het gebladerte zie ik in de verte de Mekong lopen; ze is zo rond op deze plek dat ze de berg bijna omcirkelt. De apen zorgen goed voor zichzelf. Terwijl wij in de tempel les krijgen van de monniken, klimmen zij door onze luiken naar binnen, bestuderen ze ons ondergoed (Eva's string vinden ze té leuk om achter te laten) en doen ze zich op hun gemak tegoed aan onze noodvoorraad (op hun gemak omdat ze de bananenschillen en biscuitpapiertjes netjes verspreid achterlaten).

We wennen al snel aan het geroffel op het dak en het geslinger rond de luiken. En dat ze de sappige mangostines zo'n beetjeuit onze hand jatten als we even een andere kant op kijken.

Hoewel ze makkelijk door de enorme kieren tussen vloerplanken passen, komen we alleen slangen tegen op de lange trap op weg naar de pagode, het tempelhuisje op het hoogste puntje van de berg. Deze plek symboliseert een bezoekje aan de hemel, wat ik een mooie gedachte vind (tot ik erachter kom dat we er dagelijks 4 uur zit-meditatie gaan oefenen). De talloze poezen en kittens blijven rond de tempel hangen waar we 's morgens eten. Ze weten de restjes te vinden.

We moeten uitkijken voor malariamuggen (en andere mug-overdraagbare soortgenoten). Dat komt op deze plek nog volop voor en we worden steeds lekgestoken. Zodra Eva zich niet lekker voelt zijn we dus even extra alert, maar gelukkig knapt ze weer op.

Eva en ik zijn de enige studenten. We krijgen les van de 2 vrolijke monniken met een soort legpuzzel-Engels waar je geen genoeg van krijgt. De 8 oude nonnen, die enkel Khmer spreken, zorgen voor ons met harde hand (ik word gemept als ik aanstalten maak om af te wassen, waarna ik in elkaar gedoken nog even check of slaan hier misschien iets is wat je doet ter aanmoediging... ?), met toewijding (waar we serieus aan moeten wennen), met nieuwsgierigheid (wat we er ook van vinden, zij eten pas ná ons en verzamelen zich tijdens onze op-de-grond-maaltijd op hun knieën om ons heen om elke beweging, elke hap en elke kauw van zo dichtbij mogelijk te bestuderen) en met liefde, eindeloze liefde. Zo'n liefde die alleen een krom gewerkte jungle-non kan geven. Eén die ervoor zorgt dat je nooit meer weg wil.

Om een beeld te schetsen over de werklust die je bij de ruim-bejaarde nonnen ziet: het zijn bouwvakkers van de bovenste plank. Ze scheppen enorme heuvels zand, bouwen hun eigen diervriendelijke paalhuisjes tegen de schuine bergwand - die palen staan aan de achterkant 4 meter diep - en een paar dagen voor wij aankwamen was de bejaardste non van het torenhoge tempeldak gevallen. Wat ze daar deed? Ongetwijfeld een nieuw dak aanleggen. Of Eva dus haar gebochelde rug dagelijks wou masseren want die deed wel wat pijn.

Maar dit alles zijn bij-indrukken; de voornaamste focus ligt in het oefenen van de meditatie zelf. Twee maanden geleden was ik een week in een klooster in Bangkok om voor het eerst intensief meditatie te oefenen (waarmee ik al meteen een interview voor de Thaise TV mocht geven... en nee, ik geef de uitzend-link niet door; ik vind het niet erg om een beetje soft over te komen, maar dit slaat alles ;) ). Hoewel de entourage op de 2 plekken verschillend is, ziet het dagprogramma er hier vergelijkbaar uit. Elke ochtend om 4:00 u worden we gewekt door een bel (die zonder twijfel het hele dorp moet wekken en die pál naast ons hutje hangt); een kwartier later zitten we in de tempel waar eerst gechant, dan gemediteerd wordt. Na het ontbijt mediteren we weer en om 11:00 u lunchen we (in principe is dat de laatste maaltijd van de dag, één van de 5 'precepts of morality'). Om 13:00 u mediteren we weer, tot 17:30 u, waarna we lichtjes dizzy en vooral blij dat we het weer gered hebben ervaringen uitwisselen met de lacherige monniken die tot in het stikdonker blijven doorpraten, tot we alleen nog ergens uit een zwart gat 1,5 meter voor ons een stem horen. Op de tast lopen we de lange bergwandeling terug naar ons hutje en om 20:00 u mediteren we een laatste sessie voor het slapengaan.

Het is voor mij een beetje moeilijk om over de meditatie zelf te schrijven zonder dat het een boekwerk wordt waarde meestenhalverwege bij wegdommelen. Toch wil ik een voorzichtige poging doen, waarbij ik vooral wil benadrukken dat ik erg graag uitvoeriger erover praat met wie dat wil!

Voor mij was het erg belangrijk om een duidelijk doel voor ogen te houden, voor ik hieraan begon. Een doel dat mij dichter bij mijn wezen en verder weg van mijn gekopieerde aannames moest brengen. Zo'n doel is nodig om vast te houden aan de eerste ingrediënten die nodig zijn tijdens meditatie: geduld, vastberadenheid en discipline.

De mind (ik ken helaas geen goede Nederlandse vertaling hiervoor) is gedurende de jaren van ons leven vol geraakt met impressies, ervaringen en automatismen, waardoor onze blik bij beginsel al vertroebeld en beoordelend is. Tijdens het mediteren oefen je 'aandachtstraining', waarna je ervaringen in jezelf en om je heen leert observeren met een nieuwe, heldere blik (dit is het 'stressreductie-effect' waar veel mensen in geïnteresseerd zijn). Door constante oefening in concentratie en in het delen van 'loving-kindness' vul je de mind meer en meer met compassie en met een groeiend begrip (wijsheid).

Even vroeg ik me bezorgd af of mindfulness gepaard gaat met 'serieus' worden, maar sinds ik onze monniken elke 10 seconden in een deuk zie - die ontdekken dan ook wel weer overál humor in - ben ik aardig gerustgesteld.

Er valt nog on-ge-lo-fe-lijk veel meer over te zeggen (wat ik tegenwoordig graag doe) maar laat ik het hierbij houden. Bovendien wordt mijn aandacht ergens anders naar getrokken; er loopt een hondenkoppeltje kwispelend de berg op richting de pagode. Ze gaan een romantisch bezoekje brengen aan de hemel zo te zien. Voor het eerst mis ik mijn gestolen camera niet. Ik heb ogen en ik heb tijd.

Na een innig afscheid neemt Eva de bus naar Phnom Penh en ik de bus terug naar Siem Reap. Als de bus na 11 uur snelheid mindert zie ik een moeder en een vader op de brommer. Tussen hen in zit hun peuter geklemd. Uit haar armpje loopt het infuus dat aan een hoge bamboestok gebonden vastgehouden wordt terwijl de familie in een stofwolk wegtuft.

Ik ben weer thuis.

Inmiddels hebben we besloten verder te reizen (daarover straks meer). Nu het moment van vertrek dichterbij komt begin ik duidelijk te merken hoezeer ik aan het lesgeven en aan mijn studenten gehecht ben geraakt, een onverwacht gevoel. Ik probeer vaak een creatieve draai te geven aan de lessen, zoals brainstormsessies, praten over toekomstdromen en leren samenwerken, wat prachtige momenten oplevert. Ik word soms stil van de feedback die ik 's avonds in mijn mailbox vind of de vragen om advies. De studenten zijn voor mij een voorbeeld in respect, bescheidenheid, waardering, in kansen grijpen en in durven dromen. Dat aan de lessen straks een einde komt zal allesbehalve makkelijk zijn. Aan de andere kant weten de studenten me te vinden, ook op afstand :). En aan alle moois komt een eind. En daarna komt weer wat moois. Of zoals één van mijn studenten gisteren (alvast) schreef:

'...so the only thing I can do is to wish you all the best, always meet nice and kind and elegant people, live with happiness and that you will arrive to your goals...' (Voleak, 17)

~

Over minder dan 2 weken gaan we afscheid nemen van Siem Reap. De 20e is onze laatste werkdag en tevens de dag waarop Gerard (mijn oom) hier zal arriveren. Samen met hem gaan we twee weken door Laos reizen waarna hij doorgaat naar Delhi en wij verder Laos doortrekken om vervolgens door te reizen richting Vietnam.

Cambodja gaan we in elk geval met een lach en een traan verlaten. We hebben hier toch bijna 4 maanden geleefd en gewerkt; in die vier maanden hebben we de mooie kanten van het land leren kennen, maar ook de schaduwzijde gezien. Toch voelt het ook goed om weer door te gaan. We hebben duidelijker voor ogen wat we nog willen doen, beleven en bereiken tijdens onze trip. Miriam wil graag wat langer in deze contreien blijven om dat wat ze beleefd heeft op gebied van zingeving voort te zetten en ik zie er naar uit om ergens in september in Nederland aan de slag te gaan met nieuwe plannen.

Wie precies wanneer terug gaat weten we dus nog niet, wel zien we uit naar een goede afdronk van onze onvergetelijke reis, ditmaal in Laos, Vietnam, en....? (als we alle antwoorden al hadden, zou het ook saai worden;)

Tot slot nog een korte sfeerimpressie van een doordeweekse middag voor onze deur in Siem Reap...

http://www.youtube.com/watch?v=Sl8_jcUIC4Y

Chum reap lear!

~~~ ENGLISH~~~

Three months have passed since we last updated our blog. Time still flies!

Since our 2 week visa run to Bangkok we have been back in Siem Reap, Cambodia, for almost 3 months now. During our whole stay here we're volunteering at Life and Hope Association. Founded by some monks of the Wat Damnak monastery, LHA provides education and development for the poorest people in the country.

Miriam got in contact with the organization when she visited the monastery early of April to find out if they could teach her how to practice meditation (which they did, beautiful primitive experience with an old nun and a young monk). Her offered help was more than welcome - there were no other volunteers at that moment - and soon after that first visit we were both volunteering at their Foreign Language school.

Every day from Monday to Friday Miriam teaches English to about 25 students (and monks + dogs) from ca 14 to 22 years old. She seems to be totally at home in the class. Her students adore her and they laugh a lot. I often work in an office which is next to her classroom so I hear everything... ;)

One of her classes is about improving speaking skills specifically for the Hotel and Tourism industry. There's no lesson material available for this new class so besides teaching she's busy writing lesson materials and exams.

After doing a bit of teaching I currently work on several projects within the organization in order to improve the quality of teaching; such as putting together syllabuses and time schedules, describing the school's work processes and writing a manual for new local teachers. We are also implementing a new library lesson activity in order to get the students to read English books which they can borrow from school. Besides that I familiarize new local teachers and volunteers within the school.

We both enjoy volunteering at LHA very much and it feels really good to know that our efforts are really making a difference.

Some time ago Miriam experienced how we need to remain vigilant during night time, especially on unlit streets outside the center. While cycling home, she felt something in her waist. Within the same moment she saw a knife, her bag and a motorbike with 2 people speeding away - ah, bag snatched! We were on our bikes so we quickly bumped through the rocky lanes to chase them as far as we could but they were way too fast (which is probably for the best, since they had a knife). Anyway, Miriam was lucky that they were very skilful with the knife; she didn't get a scratch (she was a little surprised though ;)). Recently one of our friends had a similar experience somewhere else and got pretty injured while being pulled of the bike. Now the loss is limited to Miriam's camera (ouch!) and some money.

Recently, I joined a group of volunteers and orphans from another NGO who went on a school excursion. We've become close friends with an amazing French/British couple that was working along with this organization and they invited me on this trip while Miriam was gone meditating on a mountain (more on that later :)) After an adventurous 2 hour journey - I was sitting on the edge at the back of the pickup truck together with 8 others - we arrived in Anlong Veng in the Dongrek mountains near the Thai border. Here in Anlong Veng was the last Khmer Rouge bastion before the government took over the power in 1998. It was here that Pol Pot, Khmer Rouge leader and murderer of one quarter(!) of the Cambodian population, was placed under lifelong house arrest in 1997 after a mock trial. After visiting the location of this process and the cremation site (where Pol Pot's remains are still lying) we went to the house (and bunker) of Ta Mok, another Khmer Rouge criminal. It's really interesting to hear and see all this information and most of all important for these children to learn about the cruel history of their country.

Sedtha himself, the founder of this NGO, was a victim of the Khmer Rouge and has lost a great part of his family at that time. He survived admirably and has taken care of many orphans ever since. Nowadays, with his organization he continues to help and support the poorest of the country in every possible way.

Cambodia desperately needs people like Sedta. Ruled by a former Khmer Rouge commander, the current government does hardly anything else than enriching itself at the expense of the impoverished, powerless and extremely poor citizens. Corruption and paying bribes is daily normality. Also we were supposed to pay a bribe to the police for compiling a report after the bag snatch and it's completely common for children to pay their teacher a bribe every day (!) and some extra if they want to pass the exams. So the poor population is literally being held ignorant and unlearned.

Miriam has just left to Kratie, a village on about 11 hours by bus from here, to meditate. Shortly after she left Siem Reap ran out of power. A cable was hit near the Thai border which left two provinces without power for most of the day . However most Cambodians didn't notice anything. Less than 20% of the country has access to electricity...

~

While Bas and the rest of Cambodia is waiting for power restoration, I am sitting on a mountain top where the word 'power' is only connected to strength (which is in fact what I will try to develop here). Abandoned from the luxury of electricity, running water, a mattress or a leak proof roof I'm living in a little wooden pile hut together with our new Spanish friend Eva. During the nights we're surrounded by a dozen of white and black spiders that are about the size of a basketball (we didn't have a basketball so couldn't check, but believe me - not much smaller).

Fantasizing about what would happen if one of these cuties would lay her eggs under our skin and while we freaked each other out by slowly tickling the others leg like a spider right before falling asleep, we lie on the floor waiting until our mind fades out into a damp sleep.

The monsoon season has started. Which means that during night time my face gets washed by the little waterfalls that poor down from the improvised roof (running water after all).

It also means that all the greenery is growing and blooming. From the backside of our little cabin, we look into the jungle where the monkeys are swinging back and forth. Through the leafage I can see the Mekong in the distance; she almost encircles the mountain.

The monkeys take good care of themselves. While we are being taught by the monks in the temple they open the shutters to climb inside our hut, analyzing our underwear (they like Eva's thongs too much to leave it behind) and eat our emergency stock at their ease (we could see it was at their ease because they kindly left the banana peels and biscuit wrappers). We soon get used to the drumming sounds on the roof and the swinging around the shutters. And to how they pretty much steal the juicy mangostines out of our hands if we look the other way.

Although they fit easily through the huge gaps in the floor boards we only met snakes along the long staircase on their (and our) way to the pagoda, which is the tiny little temple house on the highest point of the mountain. This place symbolizes a visit to heaven, which I find a nice thought (until I find out that this is the place where we will have 4 hours of sitting meditation in a row, every day).

Numerous cats and kittens are hanging around the main temple where we have our meals in the morning. They know where to find the leftovers. We have to be aware of malaria (and other mosquitoes-transmitted diseases), which is a threat here and we're constantly being stabbed.

Eva and I are the only students. We get daily lessons from two happy monks who speak some kind of irresistible jigsaw-English. There are 8 old nuns who don't speak English and who take care of us with an iron hand (I'm being beaten when I make ready to do the washing-up while huddled, I wonder if this their way to encourage someone...?), with commitment (which we seriously need to get used to), with extreme curiosity (whether we like it or not, they eat only after we finished eating, and while we eat on the ground they gather around us shuffling on their knees and watch every chewing move and each bite from as close as possible) and with love, endless love. The kind of love that only a crooked jungle nun can give. One that makes you never wanna leave.

To give an idea about the hard work that you get to see from the aged nuns: they are construction workers, and not the lazy ones. They build huge sand hills, they have built their own (animal friendly) houses on the sloping mountain edge (the big poles on the back side go 4 meters deep) and a few days before we arrived the oldest hunchback fell from the skyrocketing temple roof. No idea what she was doing up there. Probably she was hammering a new roof. She was very grateful with Eva's daily massages because her crooked back was a bit sore...

But all of this are side impressions; the main focus is on the practice of meditation itself. Two months ago I was in a monastery in Bangkok to have my first experience with the practice of intensive meditation for a week - here I was asked for an interview for Thai TV :s ... and sorry no, I won't give the broadcasting link; I don't mind to come across a bit softy, but this is just melted cheese talking). Although both sites differ from each other the daily program is quite similar. Every morning at 4am we'll be woken up by a bell (one that should wake up the whole village and which is hanging right next to our door - no option to continue to sleep); fifteen minutes later we're sitting on the temple floor where we will be chanting and meditating. After breakfast (rice and dried fish) we go meditating again and at 10.30am we're having lunch (with a lot of cups and bowls and tasteful colors; basically this is supposed to be our last meal of the day, one of the 5 'Precepts of morality').
At 1pm we prepare for a loooong meditation session in the pagoda and at 5:30pm, dizzy, relieved it's over and proud we made it, we descend to the monk's place where we have a drink and exchange our experiences until it gets so dark that we can only hear their giggling voices coming out of the pitch dark 1,5 meters in front of us. In the same dark we hike our way back to our cabin, sneak a little noodle soup (this was not possible in Bangkok, no mercy for people who like to eat at night) and at 8pm we meditate a final session before bedtime.

It's a bit hard for me to write about meditation without writing into book length and readers nodding off. But I'll make a tentative attempt, emphasizing that I am more than happy to talk about it with whoever is interested.

It was very important for me to have a clear goal in mind before I started meditating. A goal that draws me closer to my being in the first place and further away from the assumptions I copied through the years in the second place. Such a goal is necessary to hold on to get a grip on the basic ingredients that are needed during meditation: patience, determination and discipline.

During the years of our lives the mind gets filled with impressions, experiences and automatism. Therefor our primary look is generally blurred and judgmental. During meditation, you practice 'mindfulness', through which you learn to observe the experiences in yourself and around you and to recognize them separately as the feelings, thoughts and impressions that they actually are, with a clearly analyzing and understanding view (this is the beginning of the 'stress reduction effect' which many people are looking for). By constant exercise in concentration and in the sharing of 'loving-kindness' the mind will more and more be filled with compassion and with an increasing understanding (wisdom). This, in my eyes, is the beginning of peace.

For a moment I was cautious to not become too serious about life; but the moment this thought came up to me I saw the monks having the greatest fun ever. How reassuring.

There is still sooo much more to say about this (which I really enjoy doing these days) but I'll stop here. Moreover, my attention drawn to something. There is a wagging dog couple in love climbing up the stairs to the pagoda. They'll pay a romantic visit to heaven. For the first time here, I don't miss my stolen camera. I've got eyes and I've got time.

After a heartfelt goodbye Eva takes the bus to Phnom Penh and I take the bus back to Siem Reap. When the bus reduces speed after 11 hours I can see a mother and a father on a motorbike. Their little toddler is being squeezed between them. Out of her tiny arm I see the infusion that's being hold on a high bamboo stick while the family bumps away into the dust clouds. I'm home.

Meanwhile, we have decided to continue our travels (further info will follow below). Now that the time to leave is getting closer I'm clearly noticing how much I've become attached to teaching and to my students, an unexpected and strong feeling. During my lessons I often try to find a creative way in teaching, like brainstorm sessions, sharing dreams and learning how to work together. These kind of sessions give the most wonderful and inspiring moments. Sometimes I find some touching feedback or requests for advice in my inbox when I get home at night; it's a wonderful feeling.

The students are an example for me, in respect, humility, appreciation, in grabbing opportunities and daring to dream. It will be anything but easy to leave this behind. On the other hand, the students know where to find me, even on a distance :). And all the beautiful things come to an end. And another beautiful thing will come again. Or like one of my students yesterday wrote (already): '... So the only thing I can do is to wish you all the best, always meeting nice and kind and elegant people, live with happiness and that you will arrive to your goals ...' (Voleak, 17)

~

In less than 2 weeks, we will have to say goodbye to Siem Reap. Gerard (my uncle) will arrive on the 20^th, which will be our last official 'working' day. We plan to travel through Laos together with him after which he will fly to Delhi and we will be heading to Vietnam.

Cambodia, our unplanned, cherished home for 4 months, will be left with a tear and with a smile. In these four months we've seen the beautiful sides of the country and we've seen the heavy downside; we've made (received!) wonderful friendships and unforgettable experiences, encounters and (cycling) trips... Yet it feels good to continue. We now have clearly in mind what we want to do next, to work on and to achieve during the rest of this trip. Miriam would love to stay a little longer in this corner of the world to continue the meaningful experiences she went through, and I'm looking forward to head back to the Netherlands sometime in September and get started with new plans.

So who will be going back when, we don't know exactly yet. What we do now is that we're looking forward to resume our journey in Laos, Vietnam and...? (too boring to have all the answers up front) ;)

As a visual rounding off, here's a brief impression of a lazy late afternoon in front of our home in Siem Reap...

http://www.youtube.com/watch?v=Sl8_jcUIC4Y

Chum reap lear!